Czasem budzę się w nocy i rozglądam po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co wyrwało mnie ze snu. I niczego nie znajduję. Potem opadam na poduszki i zamykam oczy zatapiając się we własnych myślach. I mam ochotę wyć z bólu. Bo jak dotąd nadal nie uporałam się z koszmarem swoich wspomnień.
Przeminął 16 października i przeminęły kolejne dni... Jak ciąg niespójnych wydarzeń... Kolejne szare poranki i wieczory, z których jeden niczym nie różnił się od drugiego. Funkcjonowałam jak zepsuty automat, który nie zna swoich zadań. Po prostu chodziłam, jadłam, przytakiwałam, uśmiechałam się, wracałam i kładłam się spać... Jakbym była i jednocześnie mnie nie było. Monotonia zaczynała powoli mnie zabijać.
W końcu zirytowany i zmartwiony tym wszystkim T. doszedł do wniosku, że muszę wrócić do życia. Że trzeba mnie do niego przywrócić...
- Otrząśnij się, I.. Nie możesz dalej tak żyć. - usiadł obok mnie i próbował złapać ze mną kontakt wzrokowy, którego ja skutecznie unikałam - Nie zamykaj się przede mną, proszę cię... - nadal tępo gapiłam się na swoje dłonie - Już raz mi to zrobiłaś... Miałem wtedy ochotę zrobić komuś albo czemuś krzywdę. Teraz czuję się tak samo. - odparł z naciskiem - Mam ochotę zniszczyć wszystko, co sprawia ci ból... Błagam cię, nie każ mi przez to przechodzić jeszcze raz... Nie uciekaj przede mną... Przecież wiesz, że bardzo cię kocham... Że bardzo cię potrzebuję... Nie zostawiaj mnie...
Słowa "nie zostawiaj mnie" podziałały jak zaklęcie. Poczułam jak słone łzy spływają po policzkach, a dłonie zaczynają drżeć. Z moich ust wydobył się mimowolny szloch... I wtedy doszłam do wniosku, że nie mogę już dłużej tłumić w sobie tego cierpienia... Krzywdzę przez to T., a nie chciałam tego.
Podniosłam na niego wzrok i zobaczyłam smutne oczy, które obserwowały mnie bojąc się jakiejkolwiek reakcji z mojej strony - dobrej czy złej, to nie miało znaczenia.
- Wiem, że to boli. W. był też moim przyjacielem. Nie mogę przyrównać tego do waszej więzi, ale... Wierz mi, że wiem, co czujesz. Przynajmniej w jakimś stopniu. - słysząc jak próbuje mnie pocieszyć nie mogłam go odepchnąć... Nie tym razem. Wiedziałam, że byłam już wystarczająco podła, nie potrzebował z mojej strony więcej ciosów poniżej pasa... Rozbeczałam się jak małe dziecko zarzucając chłopakowi ręce na szyję i wtuliłam się w jego szyję. Chciałam choć przez chwilę czuć się bezpieczna... - Tak, maleńka... Wyrzuć to z siebie... - objął mnie ciasno ramionami i posadził na swoich kolanach kołysząc nas w przód i w tył...
***
- Zdajesz sobie sprawę, że tak będzie co roku dopóki sama sobie z tym nie poradzę, prawda? - spytałam ocierając chusteczką mokre policzki.
- Wiem o tym... - przyznał kiwając głową - I postaram się, żeby za każdym razem bolało cię coraz mniej. - odparł pewnym siebie tonem nachylając się ku mnie i całując mnie w czoło - Będę przy tobie. Tylko mnie nie odpychaj... - po chwili przytaknęłam skinieniem i przyłożyłam dłonie do jego rozgrzanych policzków - Jesteś silniejsza nić myślisz, I.. Nie znam nikogo kto z takim zacięciem próbuje w pojedynkę poradzić sobie z problemami.
- Ale ja sobie z nimi nie radzę...
- Mylisz się. Radzisz sobie. Tylko pozwól sobie pomóc... Pozwól MI pomóc...
- Nawet nie wiesz w co chcesz się wpakować...
- Nie masz pojęcia, ile razy chciałem dorwać się do twojej głowy. I możesz być pewna, że jeżeli tylko mi na to pozwolisz, będę słuchał wszystkiego, co zechcesz mi powiedzieć. Możemy godzinami milczeć. Możesz wypłakiwać się na moim ramieniu, najwyżej zainwestuję w jakieś wodoodporne ubrania. - posłał mi krzywy uśmiech po tym wymuszonym żarciku, który w jakiś sposób, mimo wszystko, wywołał uśmiech na mojej twarzy.
- Ty idioto... - prychnęłam opierając czoło o jego czoło - Ty szalony, kochany... Ale mimo wszystko idioto...
- Ja też cię kocham.
Być może za rok będzie lepiej...
Być może za rok nie będę musiała wycinać ze swojego życia paru tygodni...
Być może...
Być może...
Ważne, że T. będzie przy mnie... Mogę mu zaufać... Mogę na nim polegać...
Mogę nawet zmoczyć jego koszulkę - to się nazywa poświęcenie!
Byłeś zawsze...
Odkąd pamiętam wspierałeś mnie...
Chciałeś zajrzeć w moje myśli...
Chciałeś poznać mnie całą...
A ja pozwalałam Ci na to...
Kawałek po kawałku...
Nigdy w całości...
Byłam podła trzymając Cię na dystans.
Ale Ty rozumiałeś, że inaczej po prostu nie potrafię.
Więc dałeś mi czas.
Jednak ja go nie wykorzystałam.
Wciąż dajesz mi czas...
Wciąż dajesz mi nowe szanse...
Doszłam do wniosku, że Ty chyba naprawdę musisz mnie kochać.
Mam nadzieję, że kiedyś będę potrafiła dać Ci tyle ciepła i okazać tyle serca...
Co Ty mnie...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz